කඳුලක නැවතුම - Part 2

             හිරුණී හත් අට මසකින් දෙමවු පියන් නොදුටු බැවින් සති අන්තයේ තෙදිනක් නිවාඩු දමා ගමට යෑමට තිරණය කලාය. පාන්දර බසයෙන් ඇය පිටත් වුවත් ලඟ ඇති නගරයට යනවිට බොහොසෙයින් රෑ බෝවිය. නගරයේ සිට ගම අසලට යන අවසන් ලොරි බස් රථයත් ඒ වන විට පිටත්වී හෝරාවක් පමණ පසුවී තිඹිණි. එම නිසා ඇය නගරයේ සිටිනා පුංචි අම්මාගේ නිවසේ එදින රැය පහන් කොට පසුවදා ගමට පිටත් විය. ඇය ඇගේ පැල්පතට ගියත් එහි කිසිවෙකු නොවීය. මල්ලිනම් පාසල් යන්නට ඇතයි ඇයට සිතූනී. එසේනම් අම්මා හා අප්පච්චී හේනේ ඇතයි ඇය සිතුවාය. නිවසේ සිට හේනට වැඩි දුරක් නොමැති නිසා ඇය බෑගය කුස්සියේ තබා කෑලෑ පාරෙන් හේනට ඇතුළුවිය. මේවර නම් අස්වැන්න සරුයැයි ඇයට සිතුණි. එහෙත් ඇයට හේග්න තුල අම්මා හා අප්පුච්චා දැක ගත නොහැකිවිය. අම්මා හා අප්පුච්චා හේනේ පැල් කොටය තුල ඇතයි හිරුණීට සිතුනී. ඇය අම්මා හා අප්පුච්චා පුදුම කරනා අදහසින් හොරහින් පැල අසලට කිට්ටු විය. පැලේ ඉදිරිපස පොල් අතුදොරෙන් වසා තිබුණි. ඇය කටුමැටි ගසා බාගෙට ඇටවු බිත්තේ හිඩස් තුලින් පැල තුලට එබුනාය. ඇයට පැල තුල සිටිනා අම්මා හා අප්පුච්චා දුටු විට සිනහවක් නැගුණි. ඇයට මේම දසුන හේනේ අස්වැන්න නෙළන කාලයන්හිදී පුදුමයක් නොවුනී. හතලිස් දෙහැවිරිදී එතනා හතලිස් පස් හැවිරිදි සෙනවිගේ තුරුලට වී සිටියාය. අස්වනු නෙළන කාලය බැවින් සෙනවී රාත්‍රී. නිවසට නොගියේය. ඒ අස්වනු හොර සතුරන්ගෙන් රැක ගන්නවාට වඩා සතුන්ගෙන් රැක ගැන්මටයි. එම නිසා ඒ හෑම දිනයකම එතනා පුතු පාසල් යවා හේනට ගියාය. ඒ සෙනවිගේ අඩුවැඩියත් සමඟ තමාගේ අඩුවැඩිය සපුරා ගැන්මටය. සෙනවිත් එතනා හේනට එනවාට වැඩියෙන් කැමතිවිය. ඒ හේන තුල ඔවුනට ඇති නිඳහස නිසාය.

“මම හිතුවා ඔයැයි ඊයේ රාත්‍රියේ එයි කියලා”

එතනා සෙනවිගේ පපුව මත හිස තබා ගත්තාය.

“මට එන්නට හිතුනා..... ඒත් අවා කියලා උඹටයි මටයි බුදියන්ට ලැබෙනවැයි”

“කොල්ලා දැන් ගැටයා”

“හම්.... ඌටත් යමක් හමක් වැටහෙනවා”

 සෙනවී හෙමිහිට එතනාගේ පියයුරු හැට්ටය මතින් අත ගෑවාය.

“ඕන් ඉතින්..... හදිස්සීය....”

 එතනා තම ලැම මතවු සෙනවිගේ අත ගෙන අල්ලේ ඇති කරගැට අත ගෑවේය.

“කාලා හිටින්ට.....”

 ඇය පං මල්ලේවු බත් මුල මැස්ස මත තැඹුවාය.

“මට දැම්ම බඩේ ගිංදරක් නෑ”

“ඒකනම් පේනවා..... වෙන ගිණ්නකින් ඉන්නේ කියලා..”

 හිමිගේ තරම දන්නා, එතනා කියන්නටත් කලියෙන් බිම මැස්ස මතවු පැදුර බිම එලුවාය.

“රෑ තිස්සේ නිඳක් නෑ.......”

 සෙනවී සරම ගලවා මැස්ස මත දැමුවේය.

“මොකෑ.... මාව මතක්වුනාද”

 එතනා සෙනවිට පිටුපා හැට්ටයේ කටු ගැලවීය.

“ඇහැරලා ඉන්න නිසා උඹව මතක් වෙනවා”

 හැට්ටය ගලවා දමා බොඩිය පිටින් ඉන්නා එතනාගේ බඳ වටා සෙනවි පිටුපසින් දෑත දැමුවාය.

“මමත් හිතන් ඉන්නේ කොල්ලව දවසක් ඇර දවසක් වත් ගං එකිට පංගාතු කරලා රෑට රෑට ඔයැයිගේ තනියට එන්නට කියලා”

 කියා එතනා සෙනවිගේ දෙසට හැරි ඔහුගේ ලැම මත හිස තබා වැලඳ ගත්තාය.

අම්මා හා අප්පොච්චාගේ ලිංගික ක්‍රියාවන් බලා සිටීම නොමනා වග හිරුණිට දෑස ඉවතට ගන්නට හැමදා ලෙසම මෙවරද ඇයට නොසිතූනාය. ඇය ගමෙන් නගරයට යෑමට  පෙර දැනුම් තෙරුම් ඇති වයසේ පටං මසකට වරක් වත් අම්මාගේ අප්පච්චාගේ ලිංගික කියාවන් දුටුවාය.

 

කුඩා කළ ඇය ඒය එතරම් ගනන් නොගත්තත් වැඩි වියට පත්වී හැඟිම් මෝරන විට ඇයට ඒ කෙරෙහි ආසාවක් ඇති විය. එයට ඇය දහය ශ්‍රේණියෙන් පසුව ඇතුල්වු නගරයේ පාසලේ සිටි මිතුරියන්ගේ නොමනා ක්‍රියාවන්ද , කතාවන්ද ඉවහල් විය. ඇය හැමවිටම අම්මා හා අප්පුච්චා දෙස හොරහින් බැලීමට උත්සුකු උවත් එය යම් තරමකින් හෝ සඟවා ගැන්මට එතනාට දැඩි වෙහෙසක් ගන්නට විය. එහෙත් හිරුණි කෙසේ හෝ මසකට වරක් වත් තම වාසනාව උරගා ගත්තාය. ඇය ඒ දෙස බලා යමක් ඉගෙන ගත්තා සේම, ලිංගික ක්‍රියාවන්ට වැඩියෙන් පෙළෙඹුනාය. එම නිසාම ඇයට පෙම් වතෙකුගේ අඩුවද දැණුනාය.

එතනාගේ බොඩිය සෙනවිගේ දෑතින් ගැලවී මැස්ස මතට වැටෙන විට හිරුණිගේ හිත ගැහුණි. ඒ තමා හා විසල් දෙස මෙලෙස කවුරුන් හො බලා සිටිනව නම් යැයි බියෙනී.

    “එහෙත් ඔවුන් අප අතරේ මොනවා බලන්නද” යැයි සිතා දිගු හුස්මක් පිට කර ඇය හිත හදා ගත්තාය. අම්මාගෙ තාමත් නොවැහැරුනු නාඹර බවේ රහස කුමක් දැයි ඇය සිතන්නට විය. තමා හා මල්ලි දෙතනේ එල්ලී ඇති පදම් කිරි බිවුවත් එහි හැඩය එදා ලෙසම පිරිපුන්ව තිඹිම ඇයට පැණයක් විය. අම්මා දණහිසින් හිටගෙන තනයක් දෑතට ගෙන පැදුරේ ඉඳගෙන සිටිනා අප්පුච්චාගේ මුවේ තැබූ කාමුක ඉරියවුව ඇගේ හිත පතුලටම දැණුනී. සෙනවි ලඟ පැදුරේ දණහිසින් හිටගත් එතනා පියයුරුවක් සෙනවිගේ මුවට කිට්ටු කලේය. කුසගින්නේ සිටි ළදරුවෙකුගේ පේරෙත කම හිරුණිට සිහි ගන්වමින් සෙනවි ඒ තනපුඩුව මුවට ගෙන උරා බොන්නට විය. නිදහස්ව ඇති අනෙක් තනය මත සෙනවිගේ දැත තබා ගත් එතනා දෑස අඬවන් කොට ගත්තාය.

“ඌයියා........”

 එතනා කෙඳිරියක් පිටකරමින් සෙනවිගේ මුවතුල වූ තනය ඉවතට ගත්තාය.

“මට වාවන්නේ නැතිවුනා.....”

 සෙනවි දත් පහර වැදී ගැන්වුනු එතනාගේ තම බෙටය බේරෙන තන පුඩුව අතගෑවාය.

“හැම දාම ඔහොම්මයි....... රිද්දලා වාවන්නේ නැතිවුනා කියනවා”

 එතනා එම සියුම් වෙඳනාවෙන් විඳි මිහිර ගැන සෙනවිට නෝක්කාඩු කලාය. අප්පුච්චාගේ දත් පහර වැදුනු තන පුඩුව රත් ගැහෙන හැටි හිරුණි ගැහෙමින් බලා සිටියාය. අම්මා තන පුඬුව අතගා ගන්නා විට අප්පුච්චාගේ දෑත ඇය ඇඳ සිටි රෙද්දේ ගැටය අසලට යනු හිරුණී දුටුවාය.

“ඕන් ඉතින් තදියම..... පොඩ්ඩක් ඉවසන්නට”

 එතනා පැදුරේ නැගි සිටියාය. සෙනවිගේ ඉදිරි පිට හිටගත් එතනා රෙද්දේ ගැටය ගැල්වීය. රෙද්ද ඇගේ දෙපා මුල පතිත විය. එතනාගේ තාමත් නොවැහැරුනු නාඹර ඇත් දැල පැහැ නිතඹ හිරුණි දුටුවාය. අම්මාගේ නිතබේ කිසිම දුරුවර්ණ සළකුණක් නොතිඹිම ගැන හිරුණි පුඳුම විය. තම නිතඹේ පෑන්ටියට හසුව දුරුවර්ණවු සළකුණු ගැන හිරුණි දුක්විය. අම්මාගේ නිතබේ සමේ පැහැය එකාකාරිව පැතිර ඇත්තේ ඇය යටි කලිසමක් කිසි දින නොඳින නිසා වග හිරුණිට වැටහුණි. අම්මා යටි කය වසා ගන්නේ ඔසප් දිනයන්හිදී පමණක් බව හිරුණි දැන සිටියාය. ඒත් ඉඟට බැඳි දිය ණූලේ ගසා ගත් අඹුඩ කෙටියෙනී.

“ඔය ඉතින්....මට කිතී.....”

 එතනා කිතීයෙන් ඇඹරෙන විට, සෙනව් එතනාගේ මවිල් ලිවලින් වැසුන තුම්මුල්ලේ හිස ගසා ගත්තාය.

“කිතිය තමා ඕන....” කියා සෙනවි එතනාගේ දෙපා පළල් කලේය.

පැදුරේ ඉඳගෙන සිටිනා සෙනවිගේ මුව මතට දණහිස් වලින් නැවි යටිකය පහත් කල එතනා සෙනවිගේ හිසෙන් අල්ලා ගත්තාය. අම්මාගේ අඬ උක්කුටික ඉරියවුව, කුඩා කල සරඹ සංදර්ශනයෙදි තමා හිටි අයිරු හිරුණිට සිහි ගැනිවිය. එකින් එක පැටළුනු මවිල් රොද අතරින් සෙනවි ඇඟේ ගැටිත්ත පාදා ගත් පසු එතනා ඔහුගේ හිස නිඳහස් කලාය. පසුව දෑතින් තම පියයුරු මිරිකා ගත්තාය. ගැටිත්තට සෙනවිගේ බුලත් කහට රැඳි ගොරොසු දිවෙන් දැනෙනා පහස විඳිමින් එතනා තම එක් තනයක් ඔසවා ගනිමින් තන පුඬුව මුව මත ඔබා ගත්තාය. අම්මා ලේසියෙන්ම ඇගේ තන පුඬුව මුවේ තබා ගත්තත්, තමාට එය මදක් අපහසු බව හිරුණි දැන සිටියාය. ඇය ව්‍යං විඳනය කරන කිහිප දිනකදිම අම්මාගේන් දුටු එය අත්හදා බැලීය. එහෙත් අම්මා මෙන් පහසුවෙන් තනය ඔසවා පුඩුව මුවට තබා ගැනිමට හිරුණිට අපහසුවිය. ඇයට හැකිවූයේ තන පුඬුව දිවෙන් කිතිකවා ගැන්මට පමණී.

“පොඩ්ඩක් හිටින්නට..... දණහිස් දෙක ඇඳුම් දෙනවා…..”

 බාගෙට නැව් සිටීමෙන් දණ හිසට දැණේනා වෙඳනාව මඟ හැර ගැන්නමට එතනා නැවත හිට ගත්තාය.

“මේන්...... බේරෙනවා....”

 තම මුහුණ මතට රෑන් රෑන් බේරෙන, තම බෙටය හා එතනාගේ සතුටු දියර මුසුවූ ශ්‍රාවයන් සෙනව් දිව එලියට දමා ලෙවකා ගත්තේය. එතනා පැත්තක වූ චිත්ත රෙද්ද ගෙන

“පෙරෙතයා.... මහා අසික්කිත වැඩ කරන්නේ.. සෙනවිට පිටුපා යටි කය පිසදා ගත්තාය.”

“චටාස්” ගා තම නිතඹට වැඳුන සෙනවිගේ ඇඟිලි පහරින් එතනා උණුහුම් විය. ……... කිස් කනවා”

 එතනා රත්පැහැ වෙන්නට තනනා

“ඔච්චර හයියෙන් එපා මයේ දෙයි”

 නිතඹ අතගා ගත්තාය. අම්මා කිසි දිනක යටිකය මවිල් බූසිය කපා නැති වග හිරුණිට වැටහුණි. මල්ලීව්‍ය උපද්දන්නට අම්මාගේ යටි බඩ හරහා ඇදි ගිය කැපුම් පහර හිරුණි දුටුවායි. අම්මා සීසර් සැත්කමට ලක් කල දිනයන් හිදි නම් ඇගේ යටි කය මවිල් රොද කපා තිඹු බව හිරුණිට සිහි විය. ගම ආසන්න නගරයේ පිහිටි රොහලේ එකළ කළ පළමු සීසර් සැත්කම එය විය. එම නිසා ගම ආසන්න නගරයේ පිහිටි රොහලේ එකළ කළ පළමු සීසර් සැත්කම එය විය. එම නිසා එහි අත්දැකීම අසා දැන ගැන්මට නිවසට වැල නොකැඩී ආ පිරිසට අම්මා කැපුම් පහර පෙන්වමින් පැහැදිළි කළ අයිරු හා, අම්මාගේ උජාරුව හිරුණිගේ එකළ කුඩා මතකයේ ලොකුවට තැම්පත්විය.

“මේන්.. වැඩක්.....”

 එතනා සෙනවි අසලින් පැඳුරේ ඉඳගත් විට, සෙනවිගෙ අමුඩ කෙටිය ඔසවමින් ඉහලට එසවුණු ලිංගුව දුටුවාය.

“මේකා නිකන් ඉඳියැයි.... ඔහේ මෙහෙම නළියද්දී”

 සෙනවි පැදුරෙන් නැගිට අමුඩ කෙටිය ගලවා මැස්සට දැමීය. අප්පුච්චාගේ ලිංගුව දුටු විට හිරුණිගේ හිත නළියන්නට විය. විසල්ගේ තරම් අප්පුච්චාගේ ලිංගුව ලොකු නොමැති වග හිරුණිට සිහිවුණි. අප්පුච්චා ලිංගුවේ පෙරසම පහතට ඇද අම්මාගේ දෙතොලේ අතුල්ලන විට හිරුණිට නොදැනිම තොල කට ලෙව කෑවුනී. අම්මා මහත් පෙරෙත කමින් ලිංගු හිස ඛේටයන්ගෙන් නහවන විට හිරුණිගේ යටිකය තෙත් වන්නට විය. තමාට කිසි දිනක මෙලෙස විසල්ගේ ලිංගුවේ රස බැලිමට නොහැකි වග හිරුණිට සිතුණි. ලිංගු හිස ලෙව කෑ අම්මා එක්වරම ලිංගුව මුවේ ඔබා ගනිමින් අප්පුච්චාගේ කොෂ දෙක මිරිකන විට හිරුණි තමා ඇඳහිටි සාය දෙපා අතරට තබා ගත්තාය.

සෙනවි එතනාගේ හිසෙන් අල්ලා ගනිමින් වේගයෙන් ඉඟ පද්දන්නට විය. විටෙක “පොප්” හඬ නඟමින් මුවෙන් එලියට පයිනා ලිංගු හිස එතනා එසැනින් මුව තුලට දමා ගත්තේ පෙරෙත කමිනී. විනාඩි පහා හයක් එක දිගට එතනාගේ මුව තුල සෙල්ලම් දැමු සෙනවි ඉඟ අල්ලා ගනිමින් පැදුරේ දිගා විය.

“අද ඔයැයිගේ වාරේ......”

 සෙනවි ඉක්කා ගසනා ලිංගුව අතගා ගත්තේය.

“ඕන් එහෙනම් මට ඕනෑ හැටියට.....”

 එතනා සෙනවිට පිටුපා ලිංගුව යෝනී තොල් මත තබා ගනිමින් සෙනවිගේ ඉඟ මත ඉඳ ගත්තාය.

“හම්.......” එතනාගේ යෝනීයේ උණුහුම ලිංගුවට දැනෙන විට සෙනවිට කෙඳිරියක් පිට විය. සෙනවිගේ කෙඳිරිල්ලේ උණුහුම පැළේ පිට පැත්තේ හිටි හිරුණීට දැනුනාය.

තම පෑන්ටීය තෙත් කරමින් රස ඕජස් ගලනා වග හිරුණිට දැණුනී. තමා නගරයට යෑමට පේර නිවසේ සිටිනා කළ අම්මා හා අප්පොච්චා දෙස බලමින් තනිව සතුටුවු අයිරු ඇයට සිහි විය. ගමෙන් පිටවී වසර දෙක තුනකට පසුව මේ දකිනා අම්මා හා අප්පුච්චාගේ රති කෙලියෙන් හිරුණි වඩාත් ඇවිස්සුනී. ඇය එකල මෙන් සායේ වාටිය අතරින් අත පහලට දැමීය.

තම පෑන්ටීය තෙත්ව ඇති වග ඇඟිලි තුඩඩ දැණුන සෙවල බවින් ඇය වටහා ගත්තාය. දෙතුන් විටක් පෑන්ටිය මතින් තම යෝනීය මිරිකා ගත් හිරුණි ඉවසා බැරිම තැන පෑන්ටිය තුලට අත දැමුවාය. පැදුරේ දිගා වී සිටි සෙනවී එතනාගේ ඉඟෙන් අල්ලා උස් පහත් කරමින් එතනාගේ වේගය ඒකාකාරිව රඳවා ගත්තේය. විටෙක ඉහලුම් නොදෙනා මිහිරෙන් සෙනවි එතනාව හිරකොට ගත්තේය. එහෙත් එතනා එම බැමි ලිහා බිද දමමින් සෙනවිගේ ලිංගුව මත උස් පහත් විය. එක වරම ඉඟෙන් කෙලින් වුනු සෙනවි එතනාගේ බඳ වටා දෑත දමා තුරුල් කොට ගත්තේය.

“වෙන්ට ආවා......”

“මට දැණුනා……”

 එතනා හිස කරකවා සෙනවි දෙස බැලුවාය.

මද වේලාවක් හිද සෙනවී, එතනාව හිර කරන් සිටි දෑත ලිහිල් කලේය.එතනා නැවත සෙනවිගේ ඉඟ මත උස් පහත් විය. හිරුණිට මිතුරියගේ කතාවක් සිහිවි සිනහවක් නැගිණි.

“ඊයේ මම පොල් ලෙළි ගැහුවා”

 අම්මාගේ ක්‍රියාවෙන් ඇයට මිතුරියගේ කතාව සිහිවිය. ඉඟ උස්සන්නට “දෙයියො....”අම්මා කෙඳිරි නඟමින් වෙගයෙන් උස් පහත් වන විට ඊට සමාන වෙගයෙන් හිරුණිද ගැටිත්ත තලා ගත්තාය.

“ඔයැත්..... කරන්ට....”

 සෙනවි එතනා පහත් වන විට ඉඟ උස්සා ලිංගුව යෝනී පතුලටම වැද්දුවාය.

“හම්..... මයේ ඇඟම දනවා....”

 එතනාගේ කෙඳිරිලි හඬ හිරුණිව ගිණියම් කලේය. හිරුණි ගැටිත්ත තැලිම නවතා ඇඟිලි දෙකක් යෝනිය තුලට දමා ගත්තාය. එක්වරම..

“මට බැරුවා.......” කියා එතනා නැගිට්ටාය. ඇගේ යෝනීයෙන් ගැලු රස දියරයන් බෙරි සෙනවිගේ ඉඟ මතට වැටුණි.

“උනැයි.....”

“හම්..........”

 එතනා ඉඟට දෑත තබන් හති අරින්නට විය. එතනා කයේ සියළු බර සෙනවි මත පැදුර මතින් නැගි සිටි සෙනවී එතනාව බදා ගත්තාය. පැටවීය. එතනාව හෙමින් හෙමින් නැවත අවුස්සමින් සෙනවි ඇයව මැස්ස අසලට ගෙන ගියේය. කාරනය වටහා ගත් එතනා මැස්ස අල්ලන් ඉඟෙන් නැවුනී.

“එකපාරම යවන්න එපා මයේ දෙයියෙ”

 එතනා තව දෙවරක් වත් තමාට සතුටු විය යුතුවග සෙනවිට ඇඟ විය.

“මම දන්නවා..... ඔයැයිට ඔනා තරම”

 සෙනවි නැවත ඇගේ වට්ටක්කා පළුදෙකක් වන් නිඹට පහරක් ගැසීය.

“හම්..... තව සැරයක්”

Eතනා කෙඳිරි නඟන්නට විය.

“චටාස්... චාටාස්...” ගා දෙවරක් නිතඹට ගැසු සෙනවි ලිංගුව පිටුපසින් යෝනීයට ඇතුල් කලේය.

“හම්........ ගහට..... දෙයියො..... ගහන්ට.........”

 එතනාට ඉවසුම් නොමැති විය. අප්පොච්චා අම්මාගේ ඉඟෙන් අල්ලා ගනිමින් වේගයෙන් ඉඟ සොලවන දෙස හිරුණි බලා සිටියාය. තම ආශාව ඔවුනට කළියෙන් දෝරේ ගලන්නට තනනා වග දැනි හිරුණි වහා යෝනිය තුලවු ඇඟිලි දෙක ඉවතට ගත්තාය.

“තව හයියෙන්..... ගහන්නට තව හයියෙන්.....”

 එතනාට සෙනවිගේ වේගය මදි විය.

“චටාස්” ගා නැවත නිතඹට පහරක් ගැසු සෙනවි වේගය වැඩි කලේය.

“හම්.... ඉනට බෑ..... මයේ දෙයියො..... ඉන්නට බෑ......... හම්.....”

 එතනාගේ හඬ හැඬුම් බර විය. අප්පොච්චාගේ ලිංගු පහරේ වේගයට ගැස්සීයන අම්මාගේ තට්ටම් දෙක හා දෙතන දෙස බලා හිරුණි නැවත පෑන්ථිය මතින් යෝනීය මිරික ගත්තාය. අප්පුච්චාග් ඉඟ අම්මාගේ නිතඹේ වඳින විට නැගෙන

“තග්.... තග්” හඬට හිරුණි ආසා කළාය. අඬන්නට ඔන්න මෙන්න ඇති තම යෝනීයට ඇඟිල්ලක් දික් කිරිමට පවා හිරුණි බිය විය. ඇය ලැමද කටු මැටි බිත්තියට තබා තද කොට ගත්තාය. පිළිවෙලකට නැති පුපුරා ගිය කටුමැටි බිත්තියේ මැටි ගුළි ඇගේ ලැමදේ පහස විඳ ගන්නට විය.

“හම්.... ඉන්ට බෑ...... ඉන්නට බෑ........... හම්....... ඇති......” කියමින් එතනා ඉඟ අල්ලන් කෙලින් විය.

“අම්මේ..... දුම් විසිවෙනවා......”

 එතනා යෝනීයට

“තප..... තප....” ගා හඬ නැගෙන ලෙස කිහිප විටක් ගසා ගත්තාය. “ඔහේ කරනවද.....” සෙනවි එතනාගෙන් අසුවේය.

“අනේ බෑ දෙයියො...... මයේ ඇඟම පණ නෑ”

 එතනා ලබුකැටයයෙන් වතුර ටිකක් මුවට හලා ගත්තාය. එක්වරම මුවෙන් පිට පැන්න දිය පහර ඇගේ මුහුණ හා ලැමඳ තෙත් කර ගලා විත් නාඹිය පිරි උතුරා යෝනී දාරය මතින් පහලට වැක්කෙරෙන්නට විය. ඒ දෙස අප්පොච්චා පෙරේත කමින් බලා සිටිනා වග හිරුණි දුටුවාය. එක්වරම එතනා අසලට ගිය සෙනවි ඇගෙන් ලඹුකැටය උදුරා එහි අංතිම දිය බිඳුවද හිස් වන්නට එතනාගේ හිස මත හැලුවේය.

“එපා....... එපා....” එතනා දඟලන්නට විය.

“ඔන්න කොරා නොසන්ඩාල වැඩක්......”

 එතනා තවම හිසෙන් මුහුණ මතට බේරෙන දිය බිංඳු පිසදා සෙනවි දෙස බලා යටි තොල විකා ගත්තාය. අම්මාගේ ගතෙන් බේරෙන දිය බිංදු හා ඇගේ කාමයෙන් මුසපත් වු මුහුණ දුටු විට හිරුණිට ඉවසුම් නොමැතිවිය. අම්මා කාම දෙවඟනක් බඳු යැයි හිරුණිට සිතුනී. තම බිරිඳගේ කාමයෙන් මුසපත් මුහුණ හා ඇගේ කය දුටු විට සෙනවිට ඉවසුම් නොමැති විය. ඔහු ගොදුරට පණිනා කොටියෙකු මෙන් එතනා වෙත කඩා පැන්නේය. ඇයව ඔසවා ගත් සෙනවි එතනාව මැස්ස මත මුණින් අතට දැමුවේය. එතනාගේ නිතඹට කිහිපවිටක් ගැසු සෙනවී ඇගේ දෙපා පළල් කොට තමා අසලට ඇද ගත්තේය. මැස්සේ දමා ඇති ලි පොළුවලට තැලි දෙතනට වෙඳනාවක් දැණුනත් එයින් නැගෙනා සිහින් මිහිරක් එතනා විඳ ගත්තාය. තම දෙපා මුල්ල ඉරි යන තරමට ඈත් වන වග එතනාට දැණුනී.

“මාව මැරිලා යයි මයේ දෙයියො....”

 එතනා කෙඳිරි නඟන්නට විය. අම්මාගේ දෙපා වලින් අල්ලා පළල් කොට ගනිමින් අප්පුච්චා ලිංගුව යෝනීය තුලට ඇතුල් කරන අයිරු හිරුණි බලා සිටියේ පුදුමයෙනී. ඇය මෙම ඉරියවුව කිසි දිනක දැක නොතිබුනාය. මැස්සේ මුණින් අතට දිගාවී සිටිනා එතනාට හිටගෙන සිටිනා සෙනවි දෙන ලිංගු පහරේ වේගයේ තරම කටු මැටි බිත්තියට ලැමද හිර කරන් හිටි හිරුණිට දැණුනී. හිරුණි එම ගැම්ම විඳ ගනිමින් ඇඬුම් බර තම යෝනියට ඇඟිලි දෙකක් දමා ගත්තාය.

“ගහන්ට මයේ දෙයියො...... ගහන්ට...”

 එතනා කෑමොර දෙන්නට විය. ඇයට හා සෙනවිට මුවෙන් නික්මෙන හඬ හේන පුරා රැවු පිළිරැවු දීම පැනයක් නොවුනී. රෑ පැල් රකිනා හේනක දහවල මෙවෙවැනි දෙවල් සුලබ වග ගම්මුන්ට රහසක් නොවුහ. අම්මාගේ කෙඳිරිලි හඬට බියෙන් ඉගිල යන බංඩී ඉරුඟු යායේ සිටි ගිරවු රෑන් ගැන හිරුණිට වගක් නොවිනී. ඇයට තවත් මේම මිහිර ඉවසා ගත නොහැකි විය. ඇගේ මුළු ගතම කිති කැව් ගැස්සි ගියාය. ගතම පණ නැති විය. අඬ හොරාවක පමණ රති කෙළියෙන් පසු සෙනවි එතනාගේ යෝනීයෙන් ලිංගුව ඉවතට ගත්තේය. එසැනින් අම්මා අප්පුච්චාගේ ලිංගුව මුවට දමා ගන්නා අයිරු හිරුණි දුටුවාය. සෙනවිගේ ගත කිහිප විටක් ගැස්සි යන අයිරූ හිරුණිගෙ හිත ගත්තාය. අම්මා අප්පුච්චාගේ ලිංගුවෙන් ගැලු අංතිම ශුක්‍ර බිඳුවත් උරා බී නැගිටින විට හිරුණිට තවත් හිටගෙන සිටිය නොහැකි විය. ඇය බිත්තිය පාමුලම ඉඳ ගත්තාය. .....”

 එතනාගේ සතුටින් හා සැහැල්ලුවෙන් පිරි හඬ

“මම හිතුවේ ඇතුලෙම යවයි හිරුණිට ඇසුණි.

“මට තව එකේ වැඩියක් නෑ”

 අප්පුච්චා එය කීවේ සතුටින් වග හිරුණිට දැණුනී.

“හොඳට හිටිවී........ උස් මහත් වෙච්ච කෙල්ල දරුවෝ වඳන කාලේ අම්මා බඩක් උස්ස ගත්තහම”

 අම්මාගේ හිනා හඬේ සරලකම හිරුණිට දැණුනී.

“මගේ විතරනේ දැඟලිල්ල.... අනේ මඟේ කට....”

 එතනා ලි මැස්සේ පොළුවලට තදවී රත් පැහැවූ දෙතන අතගා ගත්තාය. හිරුණි බිත්තිය අසලින් නැගිට්ටාය. එතැනින් නික්ම යන්නට පෙර නැවත පැළ තුලට ඇස යෙමු කලාය. අප්පුච්චාගේ දෑතින් වැදුන පහරවල් වලින් නැගුණු රත් පැහැති සළකුණු හිරුණි අම්මාගේ නිතබේ දුටුවාය.

තමා කෙලසක මෙලස විසල්ගෙන් සතුටු වන්නද සිතමින් ඇය පැල අසලින් ඉවත්ව කඩුල්ල දෙසට පියමං කළාය. හිරුණි කඩුල්ල අසල ඇති සියඹලා ගසෙන් වැටුණු කරලක් අහුලා ගනිමින් ගස පාමුල ඉඳ ගත්තාය. ඇය තවම පොල් අතු දොර නෑරුනු පැල දෙස බලා හොඳ හුස්මක් ගත්තාය.

“මම මේ පාර ගිහින් විසල් එක්ක මේ ගැන කතා කරනවා.... හැම දාම මේක හිතේ හංගන් මෙහෙම ඉවසන් ඉන්න බෑ... එයා මට තියන ආදරේ නිසා වැරදියට තෙරුම් නොගනීවී. මට පුලුවන් විසල්ව ඩොක්ට කෙනෙක්ට පෙන්නන්න” ඇය සිතට දිරි ගත්තාය.....

“ලොක්කී...... මොකද මේ....” එතනාගේ හඬින් හිරුණි අවදි විය.

Previous 2 NEXT 4